nereden başlamamı bilemiyorum.çok uzun bir süre sonra merhaba demek,diyebilmek ama kalınan yerden de uzaklardan merhaba diyebilmek içimi burktu biraz.klavye/ben/çocuklarım/evden ırak geçen zaman/uykusuz bir gecenin ertesinde sarmalanmış duygularla merhaba demek geldi içimden.
öfkeydi içimdeki bastıramadığım ve hala kendimi ikna edemediğim o gereksiz zamanda kapatmıştım kendimi,burayı,el değmesin istemiştim hele ki kem gözler hiç değmesin.eş-dost derken meğerse okunuyormuşuz,aç dedi kimisi kimisi sen bilirsin ama iyi geliyordum bize...
asıl önemlisi ve açma kararımı verdirten de uzun süren bir toplantı sonrasında hiç kullanmaya alışamadığım cep telefonuma gelen mesaj ve iriikidamla gözyaşı bana tekrar sayfayı açtırttı.
"semacım,ikiz bebeklerimiz oldu,premature...şimdi yoğunbakımdalar..ırmak.ın göz doktoruna ulaşmamız lazım"..numarayı tanımıyordum.aradım hemen..hospitalium.da yatan ikiz bebeklerin kuzeni sevgili irem.di mesaj bırakan,arayan...
uzun uzun konuştuk...çok duygulandım..demek ki pire için değil yorgan hiçbirşeye zarar verilmemeliydi ve bu sayfa sayesinde demek ki kimler ne zaman okuyacaklar ve bize ulaşarak mucize kuşlarımızın öyküleriyle yeniden güçleneceklerdi;yeri,zamanı belli değildi..
bugün evimden çok uzaklarda internet bağlantısına ulaşabildiğim yeryüzükentinde bu kararımı uyguluyorum.
kim nezaman isterse mail yoluyla bize ulaşabilir...yeterki bir nebze yardımcı olalım;hatıratkaydı dışında...
mutluyum,içim çok dolu,anlatacak paylaşacak çok konu var...ama önce perde....!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder