bal var benim parmaklarımda :)

geçen gece sabaha karşı 4 suları..
doğam uyanmış.sohbet ediyoruz yatakta, kıkırdayarak...
sonra uyumaya karar verdik.
doğam her zamanki gibi parmaklarını ağzına soktu.
aramızda geçen diyalog beni çok etkiledi, unutmadan;
-annecim bu parmaklar çok mu tatlı?, dedim.
-bal var benim parmaklarımda, dedi
minik pembiş surat gülümseyerek ve o kadar masum o kadar korumasız o kadar narin
söylemişti ki, hem güldüm hem de bu hassasiyeti içime işledi, yazamadan edemedim..

uzun solukluymuş bu yolculuk, bilemedim

geçen gece sabaha karşı başlayan yağış ve gök gürültüsüyle uyandım.
ırmakçım da uyandı. doğa mışıl mışıl uyuyordu.
-korkuyorum,annecim. dedi.
-ben de, dedim.
ben çok korkarım gökgültüsünden.
hayran olduğum kadar korkarım.
ırmak çok şaşırdı...
sarıldık birbirimize...sımsıkı..öylece uyuyakaldı kuzucum.
ben de balkona çıkıp yağışı izledim,şaşarak,ürpererek..

anne olmak da yaşamak da...herşey uzun solukluymuş, bilemedim....