-ırmak hiç susmadan konuşuyor,
-hiçsusmadan ve soluklanmadan:) şaşırtan cümlelerle hemde..
-annecim ellerine sağlık çok güzel olmuş (omlet için bu sözler)
-afiyet olsun annecim..
-annecm bana afiyet olsun, lop lop et olsun,desene :))) kıkırdıyor...benimse ağzım açık,öylece kalakalıyorum..
daha neler neler var...hatırlayamıyorum artık...
-hımmmm çok güzel olmuş annecim, pembe de sana çok yakışmış,sen benim pamuk şekerimsin..:)))
pamukşekeri anneden şimdilik bu kadar :)
7 Aralık 2008 Pazar
gelen istekler/biz/sorumlulukduygusu/ağırbasanbebekler
nereden başlamamı bilemiyorum.çok uzun bir süre sonra merhaba demek,diyebilmek ama kalınan yerden de uzaklardan merhaba diyebilmek içimi burktu biraz.klavye/ben/çocuklarım/evden ırak geçen zaman/uykusuz bir gecenin ertesinde sarmalanmış duygularla merhaba demek geldi içimden.
öfkeydi içimdeki bastıramadığım ve hala kendimi ikna edemediğim o gereksiz zamanda kapatmıştım kendimi,burayı,el değmesin istemiştim hele ki kem gözler hiç değmesin.eş-dost derken meğerse okunuyormuşuz,aç dedi kimisi kimisi sen bilirsin ama iyi geliyordum bize...
asıl önemlisi ve açma kararımı verdirten de uzun süren bir toplantı sonrasında hiç kullanmaya alışamadığım cep telefonuma gelen mesaj ve iriikidamla gözyaşı bana tekrar sayfayı açtırttı.
"semacım,ikiz bebeklerimiz oldu,premature...şimdi yoğunbakımdalar..ırmak.ın göz doktoruna ulaşmamız lazım"..numarayı tanımıyordum.aradım hemen..hospitalium.da yatan ikiz bebeklerin kuzeni sevgili irem.di mesaj bırakan,arayan...
uzun uzun konuştuk...çok duygulandım..demek ki pire için değil yorgan hiçbirşeye zarar verilmemeliydi ve bu sayfa sayesinde demek ki kimler ne zaman okuyacaklar ve bize ulaşarak mucize kuşlarımızın öyküleriyle yeniden güçleneceklerdi;yeri,zamanı belli değildi..
bugün evimden çok uzaklarda internet bağlantısına ulaşabildiğim yeryüzükentinde bu kararımı uyguluyorum.
kim nezaman isterse mail yoluyla bize ulaşabilir...yeterki bir nebze yardımcı olalım;hatıratkaydı dışında...
mutluyum,içim çok dolu,anlatacak paylaşacak çok konu var...ama önce perde....!
öfkeydi içimdeki bastıramadığım ve hala kendimi ikna edemediğim o gereksiz zamanda kapatmıştım kendimi,burayı,el değmesin istemiştim hele ki kem gözler hiç değmesin.eş-dost derken meğerse okunuyormuşuz,aç dedi kimisi kimisi sen bilirsin ama iyi geliyordum bize...
asıl önemlisi ve açma kararımı verdirten de uzun süren bir toplantı sonrasında hiç kullanmaya alışamadığım cep telefonuma gelen mesaj ve iriikidamla gözyaşı bana tekrar sayfayı açtırttı.
"semacım,ikiz bebeklerimiz oldu,premature...şimdi yoğunbakımdalar..ırmak.ın göz doktoruna ulaşmamız lazım"..numarayı tanımıyordum.aradım hemen..hospitalium.da yatan ikiz bebeklerin kuzeni sevgili irem.di mesaj bırakan,arayan...
uzun uzun konuştuk...çok duygulandım..demek ki pire için değil yorgan hiçbirşeye zarar verilmemeliydi ve bu sayfa sayesinde demek ki kimler ne zaman okuyacaklar ve bize ulaşarak mucize kuşlarımızın öyküleriyle yeniden güçleneceklerdi;yeri,zamanı belli değildi..
bugün evimden çok uzaklarda internet bağlantısına ulaşabildiğim yeryüzükentinde bu kararımı uyguluyorum.
kim nezaman isterse mail yoluyla bize ulaşabilir...yeterki bir nebze yardımcı olalım;hatıratkaydı dışında...
mutluyum,içim çok dolu,anlatacak paylaşacak çok konu var...ama önce perde....!
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)